Απ’ το παλιό μας σπίτι θυμάμαι λίγα πράγματα. ‘Ηταν κάπου κοντά στο Λυκαβηττό κι είχε ταράτσα που ‘βλεπε στο Φάληρο. Ζούσε μαζί μας ο πατέρας κι είχαμε ένα λαγωνικό που το λέγανε Ντικ. Θυμάμαι και δύο βάζα κινέζικα στις δυο γωνιές της σάλας. Τίποτ’ άλλο. Η Μαρία όμως θυμάται πολλά. Μας τα λέει καμιά φορά κι εμείς δακρύζουμε, κρυφά η μια από την άλλη. Με τον πατέρα πηγαίναμε στη θάλασσα σχεδόν κάθε Κυριακή. Είχε ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο που ‘μοιαζε με οβίδα και το λέγαμε «Καραϊσκάκη». ‘Ετσι το ‘χε βαφτίσει ένα παιδί καθώς περνούσαμε από έναν κεντρικό δρόμο της Αθήνας, και μεις χαρήκαμε, γιατί το αυτοκίνητο του πατέρα δεν ήταν κοινό αυτοκίνητο και του άξιζε να έχει ένα όνομα. Το χρώμα του ήταν καφέ ή γκρίζο ή ίσως και χακί, από μέσα ήταν στρωμένο με βυσσινί πετσί αληθινό, μια πολυτέλεια που ερχόταν σε αντίθεση με το σύνολο· ήταν ψηλό, εντελώς ανοιχτό και δίχως κουκούλα, με τη μηχανή του κομμένη μπροστά κατακόρυφα σαν φάτσα μούργικου σκύλου· πίσω κατέληγε σε μύτη που θύμιζε ουρά τσαλαπετεινού· κι εκεί στη μύτη υπήρχε ένα ξύλινο ντουλαπάκι, όπου πετούσαμε τα κοστούμια του μπάνιου, τα ψαρικά, κι ό,τι άλλο, ανάκατα. Κοντολογίς, ήταν ένα αυτοκίνητο με δικό του χαρακτήρα και εμφάνιση προκλητική. Μαργαρίτα Λυμπεράκη, Τα ψάθινα καπέλα, εκδ. Kαστανιώτη, Αθήνα, 1997 (διασκευή)  Περιγραφή Για να περιγράψουμε ένα αντικείμενο ή ένα τοπίο: στην αρχή δηλώνουμε ποιο είναι το αντικείμενο ή το τοπίο που θα περιγράψουμε π.χ. το ποδήλατό μου, το πάρκο της γειτονιάς μου. ύστερα αναφέρουμε ποια είναι η θέση του στο χώρο, δηλ. πού βρίσκεται (δεν είναι πάντα απαραίτητο, ιδιαίτερα στα αντικείμενα) κατόπιν γράφουμε τα γενικά του χαρακτηριστικά π.χ. διαστάσεις, χρώμα κ.ά. στη συνέχεια παρουσιάζουμε τις βασικές του λεπτομέρειες ακολουθώντας μια σειρά: από πάνω προς τα κάτω ή αντίθετα, από δεξιά προς τα αριστερά ή αντίθετα, από μέσα προς τα έξω ή αντίθετα. ολοκληρώνουμε με σκέψεις, σχόλια ή συναισθήματα (δεν είναι πάντα απαραίτητο) ΠΡΟΣΟΧΗ!!!! Σκοπός μας είναι αυτός που θα διαβάσει το κείμενό μας να σχηματίσει μια σαφή εικόνα του αντικειμένου ή του τοπίου που περιγράφουμε. Δε γινόμαστε κουραστικοί παρουσιάζοντας ασήμαντες λεπτομέρειες. Χρησιμοποιούμε επίθετα , επιθετικούς προσδιορισμούς και τοπικούς προσδιορισμούς. Συνήθως περιγράφουμε σε χρόνο ενεστώτα, εκτός αν πρόκειται για αντικείμενο ή τοπίο που είδαμε στο παρελθόν. Χρησιμοποιούμε χρόνους που δείχνουν μόνο παρελθόν ή μόνο παρόν ή μόνο μέλλον |