Η παλιά γειτονιά
Έκλεισα τα μάτια μου. Και τότε έγινε κάτι υπέροχο: σιγά σιγά έσβησε το σημερινό Κολωνάκι. Το δικό μου Κολωνάκι, η δική μου Δεξαμενή, η συνοικία των παιδικών μου χρόνων είναι αθάνατη! Οι δρόμοι γεμίζουν νεοκλασικά σπίτια, κάθε πόρτα κι ένας φίλος! Οι περισσότεροι δρόμοι είναι χωματόδρομοι. Οι πλανόδιοι πωλητές: Ο ψαράς με το πανέρι στο κεφάλι: «Φρέσκα ψάρια, πάρτε φρέσκα ψάρια!». Ο γαλατάς, πρωί και σούρουπο, με τα γιαούρτια ισορροπημένα δεξιά και αριστερά πάνω στη μακριά βέργα: «Γιαούρτι προοοόβειο!». Ο παγοπώλης στα σκαλιά της Λουκιανού. Οι φωνές των παιδιών που παίζουν ξένοιαστα στους δρόμους, μέχρι να σκοτεινιάσει, μέχρι ν’ ακουστεί η φωνή της μητέρας: «Φροσούλα, Αννούλα, ελάτε, τρώμε!…».
Άννα Δεϊμέζη-Καλιότσου, Ξανθίππου 5,
τα μέρη του λόγου
εγκλίσεις
